Start Komunikaty Informacje Szlaki piesze Konkurs Fotogalerie Słowniczek krajoznawczy Wycieczki na weekend Kontakt
 
     
 
 

Regiony szlaków pieszych

Region Gdański
Region Malborsko-Kwidzyński
Region Chojnicki
Region Słupski
 
 

Popularne szlaki piesze

Trójmiejski
Fortyfikacji Nadmorskich
Nadmorski Zatokowy
Nadmorski Bałtycki
Kaszubski
Wyspy Sobieszewskiej
Kartuski
Wzgórz Szymbarskich

Trasy międzynar. i tematyczne

Szlak międzynarodowy E9
Pomorska Bursztynowa Trasa Piesza AMBER
Szlaki dla osób o szczególnych potrzebach

Inne trasy piesze

Sopockie Szlaki Spacerowe
Ścieżki przyrodniczo-leśne
 
 

Inne szlaki

szlaki rowerowe
szlaki konne
 
 

O szlakach

Statystyka szlakowa
Waloryzacja szlaków
Historia szlaków
Plany rozwojowe szlaków
Systemy znakowania
Znakarze
 
 

Konkurs

Bieżące edycje
Prawidłowe odpowiedzi
Laureaci i ranking
Regulamin
 
 

Zobacz na szlakach

km - Krawędzią Kępy Puckiej - Kompleks garażowo-handlowy na Osiedlu Fenikowskiego w Wejherowie
 
 
 

Historia szlaków

Szlaki regionu gdańskiego

Istnienie w okresie powojennym znakowanych szlaków pieszych w regionie gdańskim związane jest z działalnością tutaj zorganizowanej pieszej turystyki kwalifikowanej. Szlaki funkcjonują tak jak ona sześćdziesiąt lub prawie tyle lat. Najstarsze z nich w nieco zmienionej i rozbudowanej postaci służą turystom do dziś.

Bardzo szeroką i perspektywiczną koncepcję sieci szlaków obejmującej swym zasięgiem niemal całe Pomorze Wschodnie nawet z przyległościami (województwo gdańskie i częściowo sąsiednie olsztyńskie, bydgoskie i koszalińskie) opracował sześćdziesiąt lat temu Jan Wojnarski, przewodniczący okręgowej komisji turystyki pieszej jako sieć szlaków pieszych Dolnej Wisły. Przewidywała ona poprowadzenie znakowanych tras od Słupska i Chojnic na zachodzie po Braniewo i Ostródę na wschodzie. Miało być ich łącznie 23 we wszystkich pięciu kolorach stosowanych do dziś (czerwony, niebieski, zielony, żółty i czarny). Każdy szlak posiadał nazwę, która oddawała jego istotę: specyfikę, charakter przebiegu.

Najdłuższy, bo liczący około 600 km miał być szlak czerwony Pomorsko-Warmiński z Sopotu na południe przez Kościerzynę i Wiele do Tucholi i Tlenia a potem na wschód i północ przez Nowe i Elbląg do Fromborka. Niewiele krótszy miał być szlak Pomorski koloru niebieskiego ze Słupska do Ostródy. Ponadto koncepcja przewidywała trzy stosunkowo długie szlaki koloru zielonego: Kaszubski, Jezior Pomorskich i Grunwaldzki oraz szlaki: Słowiński koloru czerwonego, Wejherowski, Kartuski i Pucki koloru niebieskiego, oznaczone na czarno Raduński, Piaśnicki, Wdzydzki, Tucholski, Lubawski i Próchnicki oraz na żółto Trójmiasta, Chyloński, Wieżycy, Lechicki, Kociewski, Charzykowski, Brdy i Staropruski.

Od roku 1953 zaczęto realizację tego zamierzenia głównie na terenie ówczesnego województwa gdańskiego. Do 1956 opracowano szczegółowe trasy dla sześciu z nich, w dużej części je znakując je w terenie. Były to szlaki: Pomorsko-Warmiński, Kartuski, Pucki, Jezior Pomorskich, Raduński oraz Trójmiasta. Szlaki te miały następujący przebieg:

  • Pomorsko-Warmiński > z Sopotu (Kamiennego Potoku) do Wejherowa, następnie do Mirachowa, dalej do Kartuz, stamtąd przez Zawory i Ostrzyce oraz Stężycę do Kościerzyny. Teraz nad Wdzydze a potem do Wiela i dalej w Bory Tucholskie, by przez Tucholę i Tleń powrócić na teren województwa i następnie prowadzić przez Osiek, Nowe, Opalenie do Kwidzyna, stamtąd do Ryjewa, Białogóry i Malborka, a potem przez Królewo i Krzyżanowo do Elbląga. Dalej przez Próchnik, Kadyny, Tolkmicko do Fromborka;
  • Kartuski > z Sopotu (Kamiennego Potoku) do Kartuz odwiedzając Jezioro Otomińskie, a potem przez Żukowo i Jarem Raduni;
    -    Pucki > z Gdyni do Redy lasami chylońskimi, a potem przez Puszczę Darżlubską do Mechowa i stąd do Pucka;
  • Raduński > z Sopotu nad Jezioro Otomińskie i dalej przez Żukowo, Wyczechowo na Wieżycę;
  • Jezior Pomorskich > z Sopotu Kamiennego Potoku też nad Jezioro Otomińskie ale stąd do Kolbud Górnych dalej do Przywidza i Skarszew. Stąd wzdłuż ciągu jezior do Trzcińska a potem do Starogardu Gdańskiego a dalej przez Sumin i Radziejewo do Wirt. Dalsza miejsca trasowe szlaku to Kasparus, Błędno, potem przez Bory Tucholskie do Świecia i Chełmna;
  • Trójmiasta > z Gdańska Wrzeszcza przez Złotą Karczmę, Gołębiewo, Krykulec do Gdyni.

Szlaki Pomorsko-Warmiński i Jezior Pomorskich z uwagi na swą długość, duże rozrzucenie w terenie i wiele innych trudności obiektywnych były wykonane we fragmentach znajdujących się w różnych częściach obszaru Dolnej Wisły.

Niemal jednocześnie, bo od 1955 roku, zaczął funkcjonować Kaszubski Szlak Wczasowy będący grupową wędrówką zorganizowaną pod kierunkiem przodownika połączoną z poznawaniem wytyczonej wcześniej w terenie trasy. Ten szlak był oznaczony kolorem czerwonym. Prowadził on z Charzyków do Wiela potem do Wdzydz. Tu na odcinku od Olpucha Wdzydze do Gołubia była przerwa (przejazd koleją) a potem szlak prowadził przez Wieżycę, Ostrzyce oraz Chmielno do Kartuz, a dalej wzdłuż Raduni do Żukowa.

W międzyczasie ta obejmująca bardzo duży obszar i śmiała koncepcja sieci szlaków uległa pewnym przetworzeniom, wynikających zapewne i z przeszkód natury administracyjnej ale i z większego skoncentrowania się na najbliższym terenie czyli województwie gdańskim z przyległościami. Część przewidywanych szlaków nieco zmieniono, nadano im także nowe nazwy, część rozszerzono. Dodano także kilka następnych.

W roku 1958 koncepcja przewidywała na obszarze województwa gdańskiego i w sąsiedztwie 22 szlaki, w tym nowe względnie mniej lub bardziej zmienione następujące: czarny Lęborski z Lęborka do Pucka, żółty Kęp Nadbałtyckich z leśniczówki Piekiełko do Pucka, czarny Kręgów Kamiennych (poprzednio Wdzydzki) z Wirt do Borzyszków, żółty Wyżynny ze Skarszew do gdańskich Lipiec, żółty Żuławski z Gdańska do Dzierzgonia.

W latach następnych na terenie województwa gdańskiego realizowano z różnym powodzeniem dalsze szlaki i odcinki szlaków przewidywanych koncepcją ale także z dalszymi modyfikacjami. Ich realizacja wynikała w dużej mierze z aktywności regionalnych ogniw PTTK. Około roku 1960 istniały kociewskie odcinki: czarnego szlaku Kręgów Kamiennych z Wirt do Wdzydz Kiszewskich oraz funkcjonującego już w okolicy Gdańska zielonego szlaku Jezior Pomorskich na trasie ze Skarszew do Borzechowa a także fragment szlaku Kociewskiego żółtego z Starogardu do Pelplina. Ten ostatni został następnie wydłużony z drugiej strony poprzez dodanie odcinka ze Starogardu do Borzechowa.

Także pojawiły się nowe szlaki na północ od Wejherowa: czarny od Pucka w kierunku na Lębork (Lęborski) i fragment zielonego szlaku Kaszubskiego na odcinku Krokowa – Wejherowo. Zatem można przyjąć, że w odniesieniu do terenu późniejszego (po reformie 1974 roku) województwa gdańskiego (a obecnie regionu gdańskiego) łączna długość szlaków wynosiła około 520 km.

W połowie lat sześćdziesiątych w okręgu gdańskim powoli zaczyna się wyłaniać układ szlaków, który przetrwał jako zasadniczy zrąb obecnej sieci szlaków. Zrealizowane tylko odcinki dawnych transszlaków zaczynają funkcjonować samoistnie, czy to już jako inne z nazwy szlaki, czy też jeszcze jako fragmenty ale z podwójnymi nazwami. Inne początkowo istniejące szlaki lub odcinki szlaków z związku z różnymi kolejami losu oddziałowych komisji pieszych PTTK przestają istnieć. W okresie tym praktycznie nie istnieją szlaki w okolicy Starogardu Gdańskiego, także zmienia się mocno stan szlaków w okolicy Pucka i Wejherowa.

W taki sposób sieć szlaków w okręgu, wyjąwszy szlaki tworzącego się Parku Słowińskiego ale ze szlakami Bażantarni Elbląskiej, liczy 12 szlaków o łącznej długości ok. 450 km. Są to szlaki: znany już czerwony Pomorsko-Warmiński ale w trzech niezależnych odcinkach: z Sopotu do Wejherowa (I), Kaszubskim (II) i Kopernikowskim, (III), zielony Puszczy Darżlubskiej z Wejherowa do Krokowej zwany też szlakiem Piotra Dunina, żółty na zapleczu Trójmiasta zwany teraz Wzgórzami Trójmiasta, czarny z Mrzezina do Pucka - Grot Mechowskich, zielony z Sopotu do Kolbud, który zachował dla siebie nazwę Jezior Pomorskich, czarny Raduński (Sopot-Wieżyca) oraz niebieski Kartuski z Sopotu do Kartuz. Odcinek Kaszubski czerwonego szlaku Pomorsko-Warmińskiego ostatecznie ustalił swój przebieg na trasie z Kamienicy Królewskiej do Gołunia (Olpucha Wdzydze)  wykorzystując kilka dobrych pomysłów Kaszubskiego Szlaku Wczasowego.

Koniec lat sześćdziesiątych przyniósł duży wzrost ilościowy długości szlaków i to za sprawą uaktywnienia się nowych środowisk. Z inicjatywy kręgów wojskowych powstają dwa dość długie szlaki pod hasłem upamiętniania miejsc i wydarzeń związanych z II wojną światową. W roku 1968 wyznakowano czarny szlak z Gdyni Wzgórza Nowotki do Zelewa przez Wejherowo nazwany szlakiem I Brygady Pancernej im. Bohaterów Westerplatte. W tym samym mniej więcej czasie dochodzi do wytyczenia szlaku zielonego Dziewięciu z Nieba z Kamienicy Królewskiej  przez Sierakowice, Lipusz i Wąglikowice do Czarnej Wody o długości 110 km, który jest też później nazywany szlakiem Partyzanckim. Na Ziemi Sztumskiej powstaje Plebiscytowy szlak Stefana Żeromskiego oznaczony kolorem zielonym, który prowadzi z Gardei do Kwidzyna, dalej przez Brachlewo i Mikołajki Pomorskie do Sztumu.  W okolicy Kościerzyny zostaje poprowadzony krótki szlak koloru żółtego z Kościerzyny nad Jez. Osuszyno długości 12 km.

W związku z zanikiem szlaków na Kociewiu  powstaje koncepcja poprowadzenia ich na nowo wg następujących założeń: Kociewie mają przeciąć wzdłuż i wszerz krzyżując się w Starogardzie Gdańskim dwa główne szlaki: niebieski z Tczewa do Czarnej Wody długości około 80 km oraz czerwony z Skarszew do Gniewa. Te trasy byłyby uzupełnione szlakami łącznikowymi ze Skarszew do Tczewa, ze Skarszew do Wdzydz (Olpucha Wdzydze) i z Gniewa do Malborka. Później zadecydowano, że szlak z Tczewa do Czarnej Wody zostanie oznaczony na żółto. Ta koncepcja została dopracowana w kwietniu 1972 roku i szlak Kociewski (tak go nazwano, może w nawiązaniu do poprzedniego szlaku z sieci Wojnarskiego) został wyznakowany w latach 1972 - 73.

W 1974 roku opracowano koncepcję dalszego rozwoju sieci szlaków województwa gdańskiego. Koncepcja ta jako główną przesłankę miała stworzenie dwóch głównych tras przemierzających całe ówczesne województwo gdańskie. W jej zamyśle było zatem połączenie wszystkich istniejących dotąd trzech szlaków zielonych w jedną trasę o przebiegu z Wejherowa przez Krokowę, Łebę, Lębork, Kamienicę Królewską, Czarną Wodę, Skarszewy, Kolbudy do Sopotu. Przewidywano także nadal zespolenie trzech istniejących dotąd odcinków szlaku Pomorsko-Warmińskiego ale poprzez teren własnego województwa czyli przez Kociewie - zatem trasą Olpuch, Skarszewy, Starogard, Skórcz, Gniew, Kwidzyn, Prabuty, Sztum, Malbork.

W 1976 roku po reformie administracyjnej na terenie województwa gdańskiego (w nowych granicach) oficjalnie istnieje 11 szlaków. Z uwzględnieniem wprowadzonej numeracji wyglądało to następująco:

1.
 G-1-01 Wzgórzami Trójmiasta
 żółty
 Gdańsk – Gdynia
 długość 46 km
2. G-1-02  zielony
 Sopot – Kolbudy długość 38 km
3.
 G-1-03 Kaszubski czerwony Kamienica Król. – Olpuch Wdzydze długość 110 km
4. G-1-04  czarny Sopot – Krzeszna długość 80 km
5. G-1-05 Wejherowski czerwony
 Sopot – Wejherowo długość 48 km
6. G-1-06 Kartuski niebieski Sopot – Kartuzy długość 61 km
7. G-1-19  czarny Gdynia – Wejherowo – Zelewo długość 70 km
8. G-2-12  zielony Wejherowo – Krokowa długość 38 km
9. G-2-1 Grot Mechowskich czarny Mrzezino – Krokowa długość 38 km
10. G-4-18  zielony Kamienica Król. – Czarna Woda długość 102 km
11. G-5-16 Kociewski żółty Tczew – Czarna Woda długość 85 km

Daje to łącznie 716 km szlaków. Do tej liczby należy doliczyć powstały w 1975 roku szlak niebieski z Władysławowa do Jastarni – Rybacki.

W tym czasie zostaje opracowana nowa koncepcja rozwoju sieci szlaków województwa gdańskiego. Oprócz istniejących 12 szlaków przewiduje ona poprowadzenie nowych w oparciu o istniejące i nowe węzły szlaków, wykorzystując kilka starych dobrych pomysłów i proponując nowe. Przede wszystkim zakładała ona poprowadzenie szlaku wzdłuż wybrzeża z Lubiatowa do Pucka, połączenie Wejherowa z Kamienicą Królewską oraz Kolbud ze Starogardem Gdańskim poprzez Skarszewy  Te ostatnie  miałyby być węzłem szlaków, bowiem połączone byłyby też
z Olpuchem Wdzydze. Planowano także szlak lub szlaki biegnące zachodnio-południowymi rubieżami województwa łącząc lub tworząc węzły szlaków: Lubiatowo - Kamienica Królewska – Wiele – Czarna Woda – Skórcz. Ponadto koncepcja przewidywała stworzenie pętli szlaków na Kępie Puckiej i poprowadzenie szlaku ze Starogardu do Gniewa przez Pelplin.

W ramach jej realizacji już w roku 1977 został wyznakowany szlak z Wejherowa do Mrzezina, który zamknął wspomnianą pętlę szlaków Kępy Puckiej. Był to pierwszy odcinek szlaku Krawędzią Kępy Puckiej – Brzegiem Pradolin koloru niebieskiego długości 17 km.

W roku 1978 przeznakowano na kolor czarny przejęty w 1976 r. z województwa bydgoskiego fragment szlaku czerwonego Kaszubskiego z Wiela nadając mu nazwę Wdzydzki, a w 1979 roku skasowano odcinek Wejherowo - Zelewo szlaku czarnego.

W roku 1981 dalej realizując przyjętą koncepcję szlaków województwa przedłużono szlak zielony z Kolbud do Skarszew  m.in. przez Pręgowo i Szczodrowo, w związku z czym otrzymał on nazwę Skarszewski. W tymże roku uruchomiono wyznakowany w związku z utworzeniem izby pamięci Izydora Gulgowskiego szlak niebieski z Kalisk do Ocypla nazwany jego imieniem liczący 20 km długości.

W latach 1980 - 1982 zmieniono przebieg szlaku czarnego z Gdyni Wzg. Nowotki do Wejherowa i nadano mu nazwę Zagórskiej Strugi a w roku 1983 wobec istnienia w rejonie przygranicznym (z województwem bydgoskim) dwu szlaków zielonych zmodyfikowano je i połączono w jeden szlak. W ten sposób szlak z Kamienicy Królewskiej do Czarnej Wody zmienił trasę, by przejść przez rezerwat Kamienne Kręgi w Odrach i otrzymał nazwę Kręgów Kamiennych.

W 1982 roku istniejącą i dotąd realizowaną koncepcję szlaków województwa gdańskiego zmodyfikowano uwzględniając zaszłe w międzyczasie zmiany. Do najważniejszych oprócz wielu drobnych modyfikacji należały: wprowadzenie niegdyś już proponowanego szlaku czerwonego (głównego dla Kociewia) z Skarszew do Nowego przez miejsca węzłowe Szpęgawsk, Starogard Gdański, Ocypel  oraz poprowadzenie szlaku nad morzem w kierunku zachodnim aż do Łeby do połączenia z istniejącymi tam szlakami.

Układ sieci szlaków na przełomie lat osiemdziesiątych oprócz wcześniej wymienionych odnotowuje następujące nowości: szlak czarny z Sopotu do Krzesznej zostaje doprowadzony teraz  do Gołubia Kaszubskiego i nadana mu zostaje bardziej adekwatna nazwa Wzgórz Szymbarskich, szlak Grot Mechowskich prowadzi od Pucka, bowiem odcinek początkowy z Mrzezina włączono jako drugi odcinek (Skrajem Kępy) do szlaku niebieskiego Krawędzią Kępy Puckiej. W roku 1985 na terenie województwa gdańskiego przebiega już 824 km szlaków.

W latach 1987 - 1988 szlak Rybacki zostaje połączony z węzłem w Krokowej. Z nowym odcinkiem o nazwie Rozewski szlak niebieski tworzy szlak Nadmorski o długości prawie 54 km. Natomiast w roku 1991 szlak Wzgórz Szymbarskich poprowadzono dalej na zachód oraz północ doprowadzając go do Kamienicy Królewskiej i w ten sposób dodając mu 40 km. W rozszerzaniu sieci szlaków duży wkład mają tu istniejące wówczas w województwie zarządy parków krajobrazowych: Nadmorskiego PK we Władysławowie i Parków Krajobrazowych w Gdańsku. Zatem na koniec roku 1992 sieć szlaków pieszych ówczesnego województwa gdańskiego liczy 15 tras o łącznej długości 909 km.

Rok 1993 przyniósł powiększenie sieci szlaków regionu o żółty szlak Swarzewski z Pucka do Władysławowa długości 10 km wyznakowany z inicjatywy NPK. W roku 1994 wyznakowano trzy szlaki na terenie gminy Osiek: czerwony z Kasparusa przez Błędno do Osieka długości 23 km jako POŁUDNIOWY fragment szlaku Jezior Kociewskich, oraz dwa krótkie w rejonie samego Osieka: niebieski Wokół Jeziora Kałębie długość 10 km i Wokół Jeziora Czarnego koloru zielonego i długości 8 km. Tutaj duży udział w jego powstaniu miała gmina Osiek. W roku następnym w ramach uruchamiania międzynarodowego szlaku wybrzeża E9 zrealizowano przewidywany koncepcją czerwony szlak z Łeby do Żarnowca Bałtycki jako kontynuację dochodzącego tam szlaku z zachodu. Długość tego szlaku wyniosła 45 km. Jednocześnie, na drugim pograniczu, poprowadzono inny odcinek tego trans-szlaku nadmorskiego – zielony szlak Wyspy Sobieszewskiej długości 10 km z Sobieszewa do Świbna.

Dla umożliwienia odbywania krótkich wycieczek na Wieżycę z wykorzystaniem komunikacji kolejowej w 1999 roku istniejące w tym rejonie szlaki Kaszubski i Wzgórz Szymbarskich uzupełniono krótkim szlakiem łączikowym (2,5 km) z Szymbarka do Krzeszny koloru żółtego.

W roku 2000 czerwony szlak Jezior Kociewskich doczekał się przygotowywanego już od dłuższego czasu poszerzenia w postaci początkowego odcinka ze Skarszew do Szpęgawska długości 23 km. Tenże rok przyniósł też rozwój szlaków na terenie Żuław, co jest dużą zasługą niektórych przedstawicieli tutejszych gmin i starostwa gdańskiego. Na Żuławach Gdańskich wyznakowano dwa szlaki: czarny Domów Podcieniowych z Koszwał do Koźlin długości 20 km oraz o wiele dłuższy (33,5 km) czerwony szlak Motławski z Gdańska (Olszynka) przez Koźliny do Tczewa, którego początek kilka lat później został zlokalizowany przy Urzędzie Marszałkowskim.

W ten sposób po pięćdziesięciu latach funkcjonowania i stałego rozwoju sieć szlaków pieszych regionu gdańskiego osiągnęła długość niemalże 1130 km.

Następne 10 lat zaznaczyło się kolejnymi sporymi zmianami w sieci szlaków i dalszym ich intensywnym rozwojem. W dużej mierze wynikało to z dużej aktywności w tym względzie niektórych gmin i miast, ale także innych jednostek. Dotyczy to zwłaszcza obszaru Kociewia wschodniego przede wszystkim gminy Gniew. Zmiany natomiast wynikały z różnych względów, ale  miały na celu dostosowanie istniejącej sieci do zmieniających się okoliczności i otoczenia.

Jeszcze w roku 2002 wobec zamierającej lub w ogóle likwidowanej komunikacji kolejowej na niektórych trasach istniejących szlaków, dwa ważne węzły szlakowe istniejące przy stacjach kolejowych zostały zmienione, powodując tym sam zmiany w przebiegu tych szlaków. Dotyczy to Kamienicy Królewskiej i szlaków Kaszubskiego, Kręgów Kamiennych oraz Wzgórz Szymbarskich, gdzie nowy węzeł stworzono w Sierakowicach oraz stacji Olpuch – Wdzydze, (szlaki Kaszubski, Wdzydzki i pobliski Kręgów Kamiennych); w tym przypadku węzeł przeniesiono do Gołunia. W konsekwencji tej drugiej zmiany, by zwiększyć możliwości komunikacyjne, powstał zalążek przyszłego odcinka północnego (olpuskiego) szlaku im. Izydora Gulgowskiego. W roku 2011 wypączkował on w szlak z Wdzydz do Olpucha długości 7,5 km.

Duże zmiany przyniosły lata 2005 - 2007, kiedy to powstała cała lokalna sieć szlaków na Ziemi Gniewskiej (później dowiązana do reszty szlaków), w czym jest duża zasługa ówczesnego Burmistrza miasta Gniew Bogdana Badzionga. Na sieć te składały się przede wszystkim cztery odcinki szlaku Dolnej Wisły koloru czarnego z Tczewa do Nowego o łącznej długości 76 km  (tczewsko-subkowski, pólnocnogniewski, południowogniewski i nowski). Szlak ten został uzupełniony przez dwie krótkie trasy prowadzące do tego szlaku od zajazdu Gniewko w Rakowcu: żółty Opaleński do Opalenia i niebieski Lasów Dębińskich do punktu widokowego nad Wisłą koło Wiosła Małego oraz zaczątki szlaku Rzeki Wierzycy koloru niebieskiego na razie z Pelplina do Gniewa. W roku 2005 doszedł jeszcze inny szlak, który zwiększył możliwości wędrówkowe na zapleczu Gdańska w lasach otomińskich. Wytyczony został żółty szlak Bursztynowy z Otomina przez rezerwat „Góra Bursztynowa” do Kolbud długości 14,6 km.

W okresie budowy szlaków Ziemi Gniewskiej (rok 2007) został ponadto wyznakowany szlak na pograniczu Gdańska i Gdyni - wiodący przez najwyższy naturalny punkt na terenie Gdańska (nazwany przy tej okazji Górą Studencką) szlak Źródła Marii koloru czarnego z Gdańska Osowej do Gdyni Wielkiego Kacka. W roku 2007 także zmieniono rozwiązanie szlaków w rejonie Jeziora Czarnego koło Osieka, dzieląc dotychczasowy szlak zielony dookólny na dwa odcinki; jeden  wschodniobrzeżny pozostawiony jako zielony, który w następnym roku został przedłużony do Skórcza tworząc razem nowy szlak Wzdłuż jeziora Czarnego. Drugi odcinek o kolorze zmienionym na czarny ostatecznie (w roku 2009) połączył Osiek z węzłem szlaków w Smętowie Granicznym jako trasa o nazwie Jański.

Wcześniej, bo w roku 2008, na terenie Gdańska powstał, a w zasadzie został sformalizowany (uzgodniono i nadano mu ostateczną formalną trasę)  szlak Fortyfikacji Nadmorskich  ze  Stogów do Górek Zachodnich. Szlak ten wpisał się na Międzynarodowy Szlak Nadmorski E9.

W okresie tym na Kociewiu - w części wschodniej - pojawiła się jeszcze jedna nowa trasa piesza - znakowany na zielono szlak Ziemi Tczewskiej z Tczewa do Rakowca. Przejęty przez PTTK i wpasowany w istniejący system szlakowy poprzez skorygowanie końca i przebiegu w miejscach głównie węzłowych ostatecznie liczy 79 km długości.

Zapoczątkowany w 2005 roku szlak wiodący wzdłuż rzeki Wierzycy w następnych latach był rozwijany poprzez przedłużenie go w górę rzeki, tak iż obecnie szlak Rzeki Wierzycy rozpoczyna się w Pogódkach, by poprzez okolice Skarszew i Starogard Gdański dojść do pierwotnego początku w Pelplinie i liczy prawie 80 km. Przy okazji wytyczania tego szlaku dokonano w Starogardzie Gdańskim zmian szlaku Kociewskiego i Jezior Kociewskich. Ten ostatni po zmianach kończył się przy leśniczówce Kochanki, później przedłużony do Starogardu Gdańskiego oddał swą nadwierzycką trasę szlakowi Rzeki Wierzycy, by w końcu wieść przez stadninę i dawną Kochankę i osiągnąć długość (odcinka północnego) ponad 38 km.

Pod koniec roku 2011 szlaki piesze na terenie Gdyni, w pobliżu wież widokowych (na górze Donas i w Kolibkach) uzupełniono krótkimi trasami, które zwiększyły możliwość dojść do gdyńskich punktów widokowych. W rejonie góry Donas poprowadzono króciutki szlak łącznikowy, dublujący trasę Trójmiejskiego wersją przez Dąbrowę. Jako samodzielne dojścia do wieży w Kolibkach wyznakowano: szlak Kępy Redłowskiej z Małego Kacka (Bukowino) do Orłowa (plaża) koloru żółtego oraz czarny szlak z węzła w Sopocie Kamiennym Potoku do wieży pod nazwą Do Kolibkowskiej Wieży.

W roku 2013 szlak Bursztynowy koloru żółtego został przedłużony do Pruszcza Gdańskiego i w ten sposób powstał odcinek raduński tego szlaku długości 20 km umożliwiający odwiedziny faktorii handlowej na terenie Międzynarodowego Bałtyckiego Parku Kulturowego Faktoria w Pruszczu Gdańskim. Cały ten szlak wraz ze szlakiem Skarszewskim na odcinku Sopot - Otomin oraz szlakami Kępy Redłowskiej i Do Kolibkowskiej Wieży tworzą Pomorską Piesza Trasę Bursztynową AMBER.

Trzy lata później inny szlak z grupy szlaków Trójmiasta i okolic - Motławski został przedłużony do Tczewa, by połączyć go w węźle przy stacji kolejowej ze szlakami Kociewia.

Po tych wszystkich zmianach i uzupełnieniach na koniec roku 2016 szlaki piesze regionu gdańskiego roku osiągnęły długość około 1530 km.

































































 
 
   
 
Komisja Turystyki Pieszej
przy Pomorskim Porozumieniu Oddziałów PTTK w Gdańsku
80-826 Gdańsk, ul. Ogarna 72
tel. (58) 301-14-88

   


Wszelkie prawa zastrzezone © 2024 PTTK - Znakowane Szlaki Turystyczne Województwa Pomorskiego

Realizacja: 4mpproject.pl