Waloryzacje szlaków
Atrakcyjność turystyczna szlaku
Atrakcyjność turystyczna szlaku wynika ze zróżnicowania jego trasy, jej urozmaicenia, zmienności i wartości krajobrazowej, o której decydują rzeźba terenu, charakter pokrycia i harmonijność wzajemnych relacji między komponentami. Elementy te decydują o przyjemności w wędrowaniu, braku monotonii, znużenia, o ilości i różnorodności widoków. Szlak pod kątem tej atrakcyjności jest waloryzowany w skali trzystopniowej. Liczba gwiazdek świadczy o atrakcyjności szlaku. W skali danego obszaru szlak jednogwiazdkowy jest atrakcyjny turystycznie najmniej a trzygwiazdkowy najbardziej.
 - oznaczają szlak o atrakcyjności pośredniej. W ocenach pośrednich mogą występować też stopnie połówkowe (półgwiazdki).
Atrakcyjność krajoznawcza szlaku
Przy tej waloryzacji szlaku bierze się pod uwagę stopień nasycenia szlaku obiektami krajoznawczymi i innymi atrakcjami o tym charakterze oraz ich rangę, wybitność. Za obiekty krajoznawcze rozumie się zabytki architektury, obiekty przyrodnicze (pomniki przyrody, rezerwaty, użytki ekologiczne, osobliwości), obiekty archeologiczne i prehistoryczne, pamiątki historyczne i inne miejscowe ciekawostki. Ich nagromadzenie i niepowtarzalność oceniane są oczywiście w kontekście danego obszaru. Dla oceny atrakcyjności krajoznawczej szlaku stosowana jest skala trzystopniowa, analogicznie do waloryzacji turystycznej, czyli im szlak atrakcyjniejszy tym ilość gwiazdek większa.
Trudność szlaku
Przez trudność szlaku rozumie się stopień wymagań natury ogólnoturystycznej stawianych turyście na danym szlaku, a niezbędnych do jego przebycia. W tej ocenie szlaku brana jest pod uwagę uciążliwość wędrówki, na którą mają wpływ charakter rzeźby terenu, ilość deniwelacji, występujące przeszkody terenowe, trudne ścieżki, następnie dostępność szlaku czyli możliwości komunikacyjne: łatwość dostania się na szlak, wielość różnych wariantów dojazdowych, możliwość dzielenia na wiele, krótkich odcinków oraz w końcu możliwości noclegowe.
Trudność szlaku oceniana jest w skali trzystopniowej, gdzie stopniowi najniższemu  odpowiada szlak najłatwiejszy, stopniowi  - szlak najtrudniejszy, a to szlak o trudności pośredniej.
Zatem szlak zakwalifikowany wymaga przygotowania turystycznego najmniejszego, a szlak oznaczony symbolem największego, oczywiście w kontekście danego, ocenianego obszaru.
|
szlak łatwy, po terenie stosunkowo płaskim, bez konieczności pokonywania przeszkód terenowych, z możliwością jego podziału ze względów komunikacyjnych na krótkie odcinki, o łatwym dojeździe z głównych miast regionu, o wielu możliwościach noclegowych - zatem nadający się do korzystania przez wszystkich turystów bez względu na wiek, przygotowanie, kondycję itp. |
|
szlak o trudności, uciążliwości pośredniej |
|
szlak jak na warunki nizinne trudny, kłopotliwy, mający na swej trasie dość duże deniwelacje, względnie odcinki (może tylko sezonowo) trudniejsze do przebycia, z mogącymi wystąpić przeszkodami (np. jary rzek, ścieżki nad jeziorami o zmiennym poziomie wody, drogi z występującymi zwałowiskami drzew itp.), o utrudnionym dalekim dojeździe, z długimi odcinkami do pokonania także ze względu na niewielkie możliwości noclegowe - czyli trasy polecane dla turystów bardziej wprawnych, o większej kondycji. |
Dostępność dla turystyki rowerowej
Dostępność szlaku dla turystyki rowerowej określona jest w części trasy szlaku nadającej się i możliwej dla turystyki rowerowej. Miarą jest 1/4. Zatem szlak jest dostępny dla turystyki rowerowej w całości, w 3/4, w 1/2, w 1/4 lub wcale. Jako kryterium dostępności przyjęto bezpieczeństwo korzystania ze szlaku i uciążliwość poruszania się rowerem. Trasa, którą biegnie szlak musi mieć co najmniej 1,5 m szerokości, by bezpiecznie mógł się nią poruszać pieszy i rowerzysta. Odcinki prowadzące krętymi, pozarastanymi ścieżkami lub bezdrożami względnie na dużych pochyleniach a także niezwykle piaszczyste uznano za nie nadające się dla turystyki rowerowej.
|
